افـچـــنگ دیـار اهل دل ... دیـار دلــداران

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا       

  بـه ‌وصـل خـود دوایـی کـن دل دیـوانــه‌ی مـا را

عـلاج درد مشتاقـان طبیب عام نشناسد             

مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را

گرت پروای غمگینان نخواهد بود و مسکینان         

نبــایستــی نمــوداول به مـا آن روی زیبــا را

چو بنمودی و بربودی ثبات ازعقل و صبر از دل    

   ببــایــد چــاره‌ای کـردن کـنـون ایـنناشکیبـا را

چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت که گر روزی      

  بـر آیـد از دلــم آهـی بـســوزدهفـت دریــا را  

مـراد مـا وصـال توسـت از دنیـا و ازعقبی          

   وگرنه بی‌شما قدری نباشد دین ودنیا را

بیا تا یک‌زمان امروز خوش باشیم در خلوت         

  که درعالــم نمی‌داند کسـیاحـوال فردا ر